تو بودی بهاری که پایان نداشت
کسی مثل تو دست احسان نداشت
تو احسانِ بارانی و این زمین
به جز فیض چشم تو باران نداشت
کرامت، سخاوت، سیادت،کسی
شبیه تو این قدر، عنوان نداشت
چنان می درخشی در آفاق ما
که میلی به خورشید، ایران نداشت
قرارست فردا نجاتم دهی
زمانی که این نوکرت جان نداشت
تو یک شهر را سائلت کرده ای
چرا که گدایت غم نان نداشت
تو تنها مسیر دُرست منی
جهانم بدون تو سامان نداشت
تو حصن حصین همه عالمی
ندارد تو را هر که ایمان نداشت
رواقت بهشت است و با تو دگر
نیازی به جنت خراسان نداشت
تو آرامش روزگار منی
تمامی دار و ندار منی

کسی از گدایت شدن بد ندید
کسی بین ما با شما سد ندید
جهان از فرشته به دور ضریح
چنین جمع پر رفت و آمد ندید
کسی زائری را ز سمت حرم
که با دست خالی بیاید ندید
کسی در مرام امام رئوف
گنهکار اینجا نیاید ندید
حرم بر دل زائرت نعمتی...
که در آرزویش بماند ندید
دلم تا کنون هیچ خیر از کسی
بجز شخص آقای مشهد ندید
کسی از زبان گدای درت
بگوید که آقا، ندارد، ندید
نگاهت هوادار هر زائر است
و خواهش ز تو کار هر زائر است

جهان مرا آبرو داده ای
به آهوی قلبم تو رو داده ای
تو از کودکی هر چه را در دلم...
که من داشتم آرزو، داده ای
امام من ای حامیِ مهربان
به تقوایِ من رنگ و بو داده ای
تن زیر بار گناه مرا
به خاک حرم شستشو داده ای
اگر اهل شعرم اگر عاشقم
تو بر من چنین خُلق و خو داده ای
اگر قطره ای معرفت خواستم
سبو در سبو در سبو داده ای
تو از آستان بوسی این حرم
به زوّار روی نکو داده ای
من و آرزوی شب آخرم
بیا در دم مرگ بالا سرم