شهری که استاد شهریار درباره امام هشتم ،حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام سروده است و مانند سایر اشعار استاد شهریار بسیار عارفانه و عاشقانه است:

دل‌ها که آرزوی امام رضا کنند

گویا زیارت علی مرتضی کنند

چون زنگ کاروان دل عشاق میطپد

چون زائران روانه به دارالرضا کنند

در حسرت طواف تو ای آشیان قدس

دلهای پر شکسته، چه پرها که وا کنند

شاعر: وحید قاسمی

بی کلاف آمدم سرِ بازار

قیمت عشق رایگان شده است

بد قیافه ترین کلاغِ جهان

عاشقِ چشم هایتان شده است

دو دلم بینِ رفتن و ماندن!

کوله بارِ گناه را چه کنم؟

با چه رویی در این حرم بپرم!

پروبالِ سیاه را چه کنم؟

به خودم غُر زدم: نرو مشهد!

دوزخی صحبت از بهشت نکن

آسمانی به این سپیدی را

با حضورت سیاه و زشت نکن

از بزرگیِ کفترانت بود

بین شان آمدم، نرنجیدند

خادمانت چه قدر آقایند!

از صدایِ بدم نرنجیدند

خوش صدا نیستم، چه کار کنم؟

دلخراش و عجول می خوانم

« قار قار » مرا نگاه نکن!

دارم اذن دخول می خوانم

غبطه خوردم به حالِ زوارت

کاش سرمستِ ساغرت بودم

به حسابِ حسادتم نگذار!

کاش من هم کبوترت بودم

دوباره برای اون حرم دلم پر میزنه

درِ خونه ی غریب الغربا در میزنه

منم اون که پای سقا خونه ی اسمال طلا

میگه یا امام رضا به سینه و سر میزنه

اونی که منو گدای ضامن آهو نوشت

چقدَر زیبا برام رقم زده این سرنوشت

صحن گوهرشاد و انقلابُ خیلی دوس دارم

از درِ باب الجوادش پا میزارم تو بهشت

آخرین بار که نصیبم شده بود برم حرم

به دلم آتیش کشید گریه ی شوق مادرم

بابام از درِ خونه تا دم ماشین اومدُ

میون گریه میگفت خدا بهمرات پسرم

مادرم وقت وداع میگفت برام نشون بیار

از غذا خونه ی حضرتی برام یه نون بیار

وسط بازار رضا بابام بهم زنگ زد و گفت

پسرم یادت نره یه چند تا زعفرون بیار

یا امام رضا نگام کن در خونت اومدم

با دل شکسته و دستای خالی در زدم

آبرومُ میخری؟ مریضمُ شفا میدی؟

به منم بها بده با اینکه میدونم بدم

پر طاووسِ تو دست خادماتو دوس دارم

صدای پر زدن کبوتراتو دوس دارم

حرمت خونه ی مادریمه آقا بخدا

بیشتر از هر جا دیگه گنبد طلاتو دوس دارم

دست خالی تو اگر ردم کنی کجا برم؟

به همین اندازه که راهم میدی من شاکرم

دیگه من دارم میرم امام رضا یادت نره

تو خودت گفتی سه جا میام سراغ زائرم….

به کارم گیر افتاده خودت مشگل گشایی کن

در این دریای طوفانی دوباره ناخدایی کن

اجابت با دعای توست، عنایت در عطای توست

کرامت با خدای توست،خدایی کن خدایی کن

به جای تو به مردم رو زدم نومید برگشتم

اگرچه بی وفا بودم تو اما با وفایی کن

ببین خالی تر از هیچم، نه یاری نه کمک حالی

دخیل افتاده ام بر غربت تو آشنایی کن

سلام من به سقاخانه هایت، کفش کن هایت

به شوق گنبدت رنگ نگاهم را طلایی کن

کبوتر بچه قلبم پر پرواز میخواهد

کمی گندم بیاور باز هم ما را هوایی کن

تویی مشهور شرق و غرب در آقایی و احسان

به جان مادرت زهرا، علی موسی الرضایی کن

تو هشت و چهار هستی در عبایت پنج تن پیدا

دلم شش گوشه میخواهد مرا هم کربلایی کن 

شعر از محمد میلانی (شاکر)