به گزارش خبرگزاری رضوی:

برخی ها را خدا چنان عزتی می دهد که هرچه زمان می گزرد، جلوه بیشتری پیدا می کنند." تعز من تشا" را به تمامه می توان در شهدا سراغ گرفت و در بازخوانی جان بخش شان نشان داد. محمود کاوه از جمله این مردان است که خدا چنان عزیزش کرد که مردمان در گذر زمان او را عاشق تر می شوند. مگر چه نام می توان نهاد رفتار مردم کردستان را که پس از سی و چند سال هنوز در سالگرد شهادت اش خود را به مشهد می رسانند تا زائری مزار مردی باشند که برای طهارت دادن خاک شان، از لوث حرامیان، حلال ها را هم بر خود حرام کرد تا حرمت بان خاک وطن باشد. ایران سربلندی خود را مدیون قامت کشیدن این نسل است. مردانی که مردی را معنایی نو شدند تا نوسازی شود فرهنگ باستانی ما در فهمی تازه از یک نام؛ کاوه. اسمی که مسمای خویش است. پیشتر ها هم جایی نوشته بودم در این باره. در باره این که برخی نام ها خوش عاقبت اند. نه یک بار که به تکرار شکوفا می شوند و به روشنایی خویش، جاودانگی را معنایی نو می شوند. "کاوه" از جمله این نام های ماندگار است که در شاهنامه فصلی، فراز دارد و بی آنکه به "نشیب" مبتلا شود در جهاد مقدس ملت ایران، در فرازی بلند تر از اسطورگی، اسوه تمام عیار می شود برای سربازان خمینی. در دیرسال های دور، کاوه، آهنگری بود ستبر بازو و حق طلب که پیشبند آهنگری اش، درفش و پرچم حق خواهی و ضحاک کشی شد و در سال های نزدیک، کاوه پاسداری شد جوان که حق طلبی، هر شب، به اندازه صد سال، او را جلو می برد. می توان امید داشت که باز در فرداهای این دیار کاوه ای دیگر، این نام جاودانه را عزتی افزون بخشد. باری، کاوه، یک اسم خاص است. چه آن آهنگر اساطیری که درفش برافراشت تا ضحاک ماردوش را از تختِ پادشاهی به غارت رفته ایران، براندازد تا آن جوانِ رعنای خراسانی که طرح های نو در انداخت تا دشمن را در دو وجه ضد انقلاب و کموله و دموکرات از یک سو و دشمن متجاوز عراقی را از سوی دیگر، بنیان برکند و زمین را طهارت دهد از لوثی که با وجودشان شکل می گرفت. هر دو کاوه، آزادی بخش بودند و سر می دادند پای عظمت وطن. پیروزی را هم تاریخ به نام هر دو نوشت. آنان پیروز شدند. نه، بالاتر؛ نماد پیروزی شدند برای ملتی که ضحاک را به عنوان خاطره ای تلخ در یاد دارد. تلخی آن را هم با شهدی شستند که کاوه ها به میدان آوردند. کام ما اگر شیرینی را در خویش جاودانه حس می کند به برکت رعنا جوان دیار امام رضاست که تجسم فرهنگ رضوی بود در زندگی. اقتدارش رضوی بود و مهرش ترجمان شانی که با امام رئوف در انسان ها بارور می شد. او اهل حرم بود. ریشه ای چنین باعث می شد که میوه های رسته از سرشاخه های وجودش حلال و شیرین باشد. شیرین و حلّالِ تمام مشکلاتی که مامونیان برای ایران به ویژه کردستان می خواستند. باری، کاوه، محمود کاوه، سرلشکر خراسانی سپاه حق نامیراست. او را باید هرروز خواند. با قرائت امروز!