شیخ ابن فهد در عده الداعی از حضرت امام رضا (علیه السّلام) نقل کرده که هر که بگوید در عقب نماز صبح این کلام را ،حاجتی طلب نکند مگر آنکه آسان شود برای او و کفایت کند حق تعالی آنچه را که مهم او است:

بِسْمِ اللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏

به نام خدا و درود خدا بر محمد و آل او

(وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ فَوَقَاهُ اللَّهُ سَیِّئَاتِ مَا مَکَرُوا)[1]

و کار خود را به خدا مى‏ گذارم که او به حال بندگان بصیر است پس خدا حفظ کرد هر بدى را که مکر دشمنان بر انگیزد

(لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ‏

و خدایى جز تو اى ذات یکتا نیست پاک و منزهى تو و من از ستمکارانم

فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ‏)[2]

پس ما دعاى او را مستجاب کردیم و او را از دریاى غم نجات دادیم و اینچنین مؤمنان را نجات خواهیم داد

(حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ)[3]

خدا ما را کافى است و او بهترین وکیل است به نعمت خدا و فضل خدا چنان برخوردار شوند که دیگر هیچ بدى به آنها نرسد

مَا شَاءَ اللَّهُ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ‏

آنچه خدا خواست مى‏ شود و هیچ قدرت و توانایى جز قدرت خدا نیست

مَا شَاءَ اللَّهُ لاَ مَا شَاءَ النَّاسُ‏

آنچه خدا خواست مى‏ شود نه آنچه مردم بخواهند

مَا شَاءَ اللَّهُ وَ إِنْ کَرِهَ النَّاسُ‏

آنچه خدا خواست مى ‏شود هر چند مردم نخواهند

خداى روزى دهنده مرا کافى از روزى خواران است خدایى که پروردگار عالم است مرا کافى از دیگران است

حَسْبِی مَنْ هُوَ حَسْبِی حَسْبِی مَنْ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی‏

کافى است آنکه مرا کافى است کافى است آنکه همیشه مرا کافى است

حَسْبِی مَنْ کَانَ مُذْ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی حَسْبِیَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ

کافى است آنکه تا بوده ‏ام و هستم مرا کافى است کافى است مرا خداى یکتایى که جز او خدایى نیست

عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ‏

بر او توکل کرده ‏ام و اوست پروردگار عرش با عظمت