از فرمایشات حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام است که:

إنَّ مِن حَقِّ المُؤمِنِ عَلَی المُؤمِنِ:المَوَدَّةَ لَهُ فی صَدرِهِ، وَالمُواساةَ لَهُ فی مالِهِ، وَالنُّصرَةَ لَهُ عَلی مَن ظَلَمَهُ، وإن کانَ فَیءٌ لِلمُسلِمینَ وکانَ غائِباً أخَذَ لَهُ بِنَصیبِهِ، وإذا ماتَ فَالزِّیارَةُ إلی قَبرِهِ، ولا یظلِمَهُ، ولا یغُشَّهُ، ولا یخونَهُ، ولا یخذُلَهُ، ولا یغتابَهُ، ولا یکذِّبَهُ...

از جمله حقوق مؤمن بر مؤمن، این است که در دل، او را دوست بدارد، با مالش به او کمک برساند، او را در برابر کسی که به وی ستم کند، یاری دهد، اگر مسلمانان غنیمت و خراجی داشتند و او غایب بود، سهم او را برایش بگیرد، هر گاه درگذشت، تا قبرش او را تشییع کند، به او ستم نکند، با او دغلی نکند، به او خیانت نکند، او را وا نگذارد، از او غیبت نکند، دروغگویش نشمارد...

منبع: (قضاء حقوق المؤمنین:ص35 ح45 )

مَن فَرَّجَ مِن مُؤمِنٍ، فَرَّجَ اللّه ُ عَن قَلبِهِ یَومَ القِیامَهِ

هر کس اندوه مؤمنی را بزداید، خداوند در روز قیامت، غم از دلش می زداید.

منبع: (الکافی، ج 2، ص 200)

امام رضا (ع) فرمود:

لَیسَ مِنّا مَن تَرَکَ دُنیاهُ لِدِینِهِ و دِینَهُ لِدُنیاهُ

از ما نیست آن که دنیای خود را برای دینش و دین خود را برای دنیایش ترک گوید.

منبع: (بحار الأنوار، ج 78، ص 346 )

امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

مَن جَلَسَ مَجلِسا یُحیی فیهِ أمرُنا، لَم یَمُت قَلبُهُ یَومَ تَموتُ القُلوُبُ.

هر که در مجلسی بنشیند که در آن یاد ما (اهل بیت) زنده می شود، قلبش، در روزی که قلب ها می میرند، نمی میرد.

منبع: (وسائل الشیعه، ج 44، ص 278 )

بیمارم و از دوست شفا می‌خواهم

از اهل کرم لطف و عطا می‌خواهم

مشهد برسم کنار هر گلدسته

هر چیز ندارم از رضا می‌خواهم

امام رضا (ع) می‌فرماید:

مَن أرادَ أن لایُؤذِیَهُ مِعدَتُهُ فَلا یَشرَب بَینَ طَعامِهِ ماءً

هر که می خواهد معده اش آزارش ندهد، در بین غذا آب نخورد.

منبع: (بحار الأنوار، ج 62، ص 323 )

محمد بن یعقوب بن اسحاق کلینی رازی مشهور به ثقة الاسلام و شیخ المشایخ، عالم برجسته شیعی دوران غیبت صغری است. او با برخی از محدثان که بدون واسطه از امام عسکری(ع) یا امام هادی(ع) حدیث شنیده‌ بودند، ملاقات کرده است. وی در نیمه دوم قرن سوم و نیمه اول قرن چهارم هجری قمری از بزرگ‌ترین محدثین

امام رضا علیه السلام ،امام هشتم ،می فرماید:

« أَلْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعینَ حَسَنَةً، وَ الْمُذیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ، وَالْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ ».

پنهان کننده کار نیک [پاداشش] برابر هفتاد حسنه است، و آشکارکننده کار بد سرافکنده است، و پنهان کننده کار بد آمرزیده است.

منبع:( الکافی ، ج2 ، ص428 )

با نام رضا به سینه‌ها گل بزنید

وز از سرشک به بارگاه او پل بزنید

خود گفته که هر وقت گرفتار شدید

بر دامن من دست توسل بزنید

خوشا به حال کسی که شودمسافرتو

که جنّ وانس وملک بوده اند زائرتو

تمام ثروت عالم نصیب هرکس شد

که مشهدی شده وآمده مجاور تو

خلاصه ی غم کلّ کبوتران جهان

به پرکشیدن روی حریم طاهر تو

((توپادشاه جهانی که درخراسانی))

و عالمی شده فرمانبر أوامر تو

توپادشاهی و در قم مشاوری داری

که داده اذن دخول حرم مشاورتو

شکست خورده ی طوفان واژه هاشده و

درون قافیه ها گم شده ست شاعر تو

حدیث جابر پیغمبر خدا مدرک

به کافری هرآن کس که هست منکر تو 

شعر از قاسم نعمتی