حضرت امام رضا فرمود:

المُسلِمُ الَّذی یَسلَمُ المُسلِمونَ مِن لِسانِهِ و یَدِهُ ولَیسَ مِنّا مَن لَم یَأمَن جارُهُ بَوائِقَهُ

مسلمان کسی است که مردم از دست و زبان او آسوده باشند و از ما نیست آن که همسایه اش از شرّ او در امان نباشد.

منبع: (عیون أخبار الرّضا علیه السلام، ج 1، ص 24 )

حضرت امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

مَنِ اتَّقَی اللّه َ یُتَّقی وَ مَنْ اَطاعَ اللّه َ یُطاعُ

هر کس حریم خدا را حفظ کند، حرمتش حفظ می شود و هر کس خدا را اطاعت کند، اطاعت می شود.

منبع: (کافی، ج 1، ص 137، ح 3)

حضرت امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

مَن سَألَ اللّه َ التَّوفیقَ و لَم یَجتَهِد فَقَدِ استَهزَأَ بِنَفسِهِ

هر کس از خدا توفیق بخواهد و تلاش نکند، خود را مسخره کرده است.

منبع: (میزان الحکمه، ح 2790 )

نقل است از امام رضا که فرمود:

الغَضَبُ مِفتاحُ کلِّ شَرٍّ.

خشم، کلید هر بدی است.

منبع: (مشکاة الأنوار، ص383، ح1266)

امام هشتم ،علی بن موسی الرضا علیه السلام فرمود:

أفضَلُ المالِ ما وُقِی بِهِ العِرضُ.

برترین دارایی آن است که آبرو با آن حفظ شود.

منبع: (العدد القویة، ص292 ، ح17)

امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

فِطرُک أخاک الصّائِمَ أفضَلُ مِن صیامِک.

افطاری دادن تو به برادر روزه دارت، فضیلتش بیشتر از روزه داشتن توست.

منبع: (مصباح المتهجّد، ص 626، ح 704 )

نقل است از حضرت علی بن موسی الرضا ،امام رضا که فرمود:

الطّیبُ مِن أخلاقِ الأَنبیاءِ.

به کار بردن بوی خوش، از اخلاق پیامبران است.

منبع: (الکافی، ج 6 ، ص 510 )

امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

المُستَتِرُ بالسَّیئَةِ مَغفورٌ لَهُ.

پوشاننده گناه آمرزیده می گردد.

منبع: (الکافی، ج2 ، ص428 )

امام رضا (ع) فرمود:

مَن تَبَسَّمَ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ کتَبَ اللّهُ لَهُ حَسَنَةً؛ ومَن کتَبَ اللّهُ لَهُ حَسَنَةً لم یعَذِّبهُ.

هر کس به روی برادر مؤمنش لبخند بزند، خداوند، برایش یک ثواب می نویسد و کسی که خدا برایش ثوابی بنویسد، عذابش نمی کند.

منبع: (گزیده حکمت نامه رضوی، ص 250 )

حضرت امام رضا علیه السلام فرمود که:

کانَ نَقشُ خاتَمِ عیسی(ع) حَرفَینِ اشتَقَّهُما مِنَ الإِنجیلِ:طوبی لِعَبدٍ ذُکرَ اللّهُ مِن أجلِهِ، ووَیلٌ لِعَبدٍ نُسِی اللّهُ مِن أجلِهِ.

نقش انگشتر عیسی(ع) این دو جمله بود که آنها را از انجیل برگرفته بود:«خوشا به حال بنده ای که موجب یاد خدا شود و وای به حال بنده ای که باعث فراموشی خدا گردد». (عیون أخبار الرضا(ع)، ج 2، ص 55 )