شیخ ابن فهد در عده الداعی از حضرت امام رضا (علیه السّلام) نقل کرده که هر که بگوید در عقب نماز صبح این کلام را ،حاجتی طلب نکند مگر آنکه آسان شود برای او و کفایت کند حق تعالی آنچه را که مهم او است:

بِسْمِ اللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‏

به نام خدا و درود خدا بر محمد و آل او

(وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ فَوَقَاهُ اللَّهُ سَیِّئَاتِ مَا مَکَرُوا)[1]

و کار خود را به خدا مى‏ گذارم که او به حال بندگان بصیر است پس خدا حفظ کرد هر بدى را که مکر دشمنان بر انگیزد

(لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ‏

و خدایى جز تو اى ذات یکتا نیست پاک و منزهى تو و من از ستمکارانم

فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ‏)[2]

پس ما دعاى او را مستجاب کردیم و او را از دریاى غم نجات دادیم و اینچنین مؤمنان را نجات خواهیم داد

(حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ)[3]

خدا ما را کافى است و او بهترین وکیل است به نعمت خدا و فضل خدا چنان برخوردار شوند که دیگر هیچ بدى به آنها نرسد

مَا شَاءَ اللَّهُ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ‏

آنچه خدا خواست مى‏ شود و هیچ قدرت و توانایى جز قدرت خدا نیست

مَا شَاءَ اللَّهُ لاَ مَا شَاءَ النَّاسُ‏

آنچه خدا خواست مى‏ شود نه آنچه مردم بخواهند

مَا شَاءَ اللَّهُ وَ إِنْ کَرِهَ النَّاسُ‏

آنچه خدا خواست مى ‏شود هر چند مردم نخواهند

خداى روزى دهنده مرا کافى از روزى خواران است خدایى که پروردگار عالم است مرا کافى از دیگران است

حَسْبِی مَنْ هُوَ حَسْبِی حَسْبِی مَنْ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی‏

کافى است آنکه مرا کافى است کافى است آنکه همیشه مرا کافى است

حَسْبِی مَنْ کَانَ مُذْ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی حَسْبِیَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ

کافى است آنکه تا بوده ‏ام و هستم مرا کافى است کافى است مرا خداى یکتایى که جز او خدایى نیست

عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ‏

بر او توکل کرده ‏ام و اوست پروردگار عرش با عظمت

پسران موسی کاظم علیه السلام:

علی بن موسی معروف به امام رضا علیه‌السلام، امام هشتم شیعیان

ابراهیم بن موسی بن جعفر ملقب به ابراهیم جزاز

احمد بن موسی بن جعفر معروف به شاهچراغ

اسحاق بن موسی بن جعفر

حسین بن موسی بن جعفر (ع)

حمزة بن موسی الکاظم (ع)

زید پسر امام کاظم (ع) معروف به زید النار

عبدالله بن موسی بن جعفر، معروف به عبدالله عَوکَلانی

قاسم بن موسی بن جعفر

محمد بن موسی بن جعفر، سید میر محمد عابد

اسماعیل بن موسی بن جعفر

هارون بن موسی بن جعفر

عباس بن موسی بن جعفر

جعفر بن موسی بن جعفر

عبیدالله بن موسی بن جعفر

حسن بن موسی بن جعفر

فضل بن موسی بن جعفر 

همچنین سبط بن جوزی عقیل، عبدالرحمن، عمر و یحیی را نیز به عنوان پسران موسی بن جعفر ذکر کرده است.

سلیمان بن موسی بن جعفر

مهم ترین آثار امام رضا (ع) در ایام حیات پر برکتشان عبارتند از :

رسالهٔ ذهبیه

رسالهٔ ذَهَبیّه یا طِبُّ الرِّضا، رساله‌ای در طب و حفظِ سلامتی است که به‌دستورِ مأمون و به‌قلمِ علی بن موسی الرّضا نوشته

عبدالله ملقّب به مأمون پسر هارون، از نسل قریش و بنی‌هاشم در شب جمعه نیمه ربیع الاول سال ۱۷۰ق در بغداد به دنیا آمد.مادر او (به نقلی کنیزی) به نام مراجل از اهالی

عُیونُ أخْبارِ الرّضا یا عیون الأخبار کتابی حدیثی درباره زندگی، آثار و روایات امام رضا(ع) نوشته شیخ صدوق (متوفای ۳۸۱ق) عالم دینی شیعه امامیه است. صدوق این کتاب را به پاس زحمات صاحب بن عباد

حضرت امام رضا فرمود:

المُسلِمُ الَّذی یَسلَمُ المُسلِمونَ مِن لِسانِهِ و یَدِهُ ولَیسَ مِنّا مَن لَم یَأمَن جارُهُ بَوائِقَهُ

مسلمان کسی است که مردم از دست و زبان او آسوده باشند و از ما نیست آن که همسایه اش از شرّ او در امان نباشد.

منبع: (عیون أخبار الرّضا علیه السلام، ج 1، ص 24 )

حضرت امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

مَنِ اتَّقَی اللّه َ یُتَّقی وَ مَنْ اَطاعَ اللّه َ یُطاعُ

هر کس حریم خدا را حفظ کند، حرمتش حفظ می شود و هر کس خدا را اطاعت کند، اطاعت می شود.

منبع: (کافی، ج 1، ص 137، ح 3)

حضرت امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

مَن سَألَ اللّه َ التَّوفیقَ و لَم یَجتَهِد فَقَدِ استَهزَأَ بِنَفسِهِ

هر کس از خدا توفیق بخواهد و تلاش نکند، خود را مسخره کرده است.

منبع: (میزان الحکمه، ح 2790 )

نقل است از امام رضا که فرمود:

الغَضَبُ مِفتاحُ کلِّ شَرٍّ.

خشم، کلید هر بدی است.

منبع: (مشکاة الأنوار، ص383، ح1266)

امام هشتم ،علی بن موسی الرضا علیه السلام فرمود:

أفضَلُ المالِ ما وُقِی بِهِ العِرضُ.

برترین دارایی آن است که آبرو با آن حفظ شود.

منبع: (العدد القویة، ص292 ، ح17)